En wat hierna?
Het hekkensluitertje van het ijshockeyseizoen mocht ik natuurlijk niet missen. Vijf teams voornamelijk recreanten opgeleukt met een enkele uitzondering streden om de houseleague beker. Ga d’r maar aan staan dachten velen en zo kwamen de spelers vermomd als zwartjes en witjes op het ijs. Buitengewoon verwarrend voor een eenvoudig huisvrouwtje. Enfin ik zette mij op het hout en gelukkig zat er al snel een steuntje in mijn rug naast me, daar ik de grootste moeite had om zwart en wit uit elkaar te houden. Oh en er was ook nog groen, één goalie en één lichtgevende kousen jongeman. En om de verwarring nog groter te maken, soms in ieder doel een zwartje, wie is wat? Maar laten we vooral bij het begin beginnen.
De eerste wedstrijd ging tussen team A en team B. Na 42 seconden werd er gescoord 1-0., maar voor wie? Voor ik er achter was wie op wie moest schieten…….. want wit scoorde op groen en zwart op zwart. Nu was B mijn favoriet en ook van buuv, vanwege onze nazaten daarin. Het werd 1-1, dus een probleem minder voor mij. Een ding was zeker, de groene goalie was Leon van der Wal, een zeer jeugdige speler die voor B optrad en hoe! Compliment. Er zat nog een moeder van B en háár zoon deed ook een duit in het zakje. Diezelfde (háár) zoon zorgde voor de eindstand van 5-7 voor B.
De tweede wedstrijd was tussen C en D, heel logisch als je het alfabet hebt geleerd. Gezien de korte pauze van vijf minuten kwamen wij iets te laat binnen en was het al 0-1 voor wit, dat was D, ja hoor ik was er achter. Het werd 1-1, dus allebei wat. Een toeschouwster meende dat een scheids zijn pilletje vergeten was, nou dat zou mij een worst wezen. José was zwart en Bianca wit, zo hield ik mij vast aan de teamindeling. Het werd uiteindelijk 2-2, dus de zusjes waren even sterk.
A (zwart) was weer aan de beurt voor het derde potje, want met E (wit) was het alfabet op, Na 40 seconden nam E het voortouw, 0-1. De keeper van A redde dat het een lust was. Een schot mis, geplaatst door een A-zwartje. Een dame op de tribune meende dat zij het wippen wel zou leren op den duur. Hoop voor de toekomst! Het werd 0-2 voor wit. Zwart werd tegen de boarding gekwakt, straf wit. Ik miste iets, want het was plots 2-2, via 3-2 werd de eindstand 3-3.
Om bij de 4e wedstrijd te belanden B (wit) – D (zwart). Weer te laat binnen, wat doen we toch steeds zo lang buiten…. Het stond 1-1, háár zoon was nu wit. Via 2-1, 3-1, een witte straf, compleet naar 4-1 voor zwart hoor. Wij waren ook hevig voor wit vanwege de familieband. Het werd toch nog 4-2, helaas 5-2. En daar bleef het bij. Voor ik het vergeet, er liep een grijze muis rond. Dat het een muis was weten we zeker, het stond op zijn rug.
Dat was al een hele zit geweest en mijn maag gaf aan behoefte aan enige afleiding te hebben. Nu ben ik gehoorzaam en ik had nog een prak thuis staan, dus repte ik mij derwaarts, verorberde de smikkels en keerde spoorslags met de auto terug naar Kardinge. Alwaar een mijner rookvriendinnen mij letterlijk op de parkeerplaats opving. Nou ja letterlijk, figuurlijk dan.
Alzo belandden wij in de zevende wedstrijd. B = wit tegen C = zwart. B weer met de groene keeper en onze voorkeur. Er kukelde een C, niet dat het een kip was. Wit scoorde 1-0, hoera! Nog een schot, doch de keeper zat erop, dus mis. Toen 2-0, 3-0. Gun een ander ook wat, 3-1. Meer geluk dan wijsheid voorkwam de 2 voor de zwartjes. Intussen weer druk babbelen met buuv en zo zaten we plotsklaps op 4-2. Via 5-2 werd de eindstand 6-2 voor de witjes, joepie!
De zwarte D-tjes bekampten de witte E-tjes in nummer acht. Na ca. één minuut al 1-0, om vlot te volgen door 1-1. Een speler meende dat glijden over het ijs harder zou gaan, kwam daar op terug en ging schaatsend verder. 1-2 voor wit, 1-3 eveneens. Een witje straf, hij mikte een kolossale zwarte om en dat mag niet. Wit en zwart knuffelden nog wat, de scheidsen riepen hen tot de orde. Een witje zag kans zich een douche te verwerven, dus af door de zijdeur, figuurlijk dan. Een scheids kreeg nog een puck tegen zijn beklede bolletje. De eindstand kwam op 3-3.
Wedstrijd nummer negen C (zwart) – A (wit). Al snel te veel witjes op het ijs, dus straf. Suggestie voor Sinterklaas: een telraam geven. Men bleek af en toe kleurenblind, doch het leverde zwart toch 1-0 en woeps 2-0. De witte keepster werd omver geschoten, doch zij ging moedig verder. Het werd 2-1 en 2-2 en de witjes toverden 2-3. Een redderij voor het zwarte doel en retour, 3-3, zwartje straf, 3-4. Achteloos 3-5 en in de laatste seconde zo ongeveer scoorde een witje 3-6 (Amy werd mij ingefluisterd).
En zo belandden we in de tiende en laatste wedstrijd, B dit keer zwart tegen E (onschuldig?) wit. Gelijk gebeuk op het witte doel, 1-0, om vervolgens tot 1-1 te komen. Wit zag 1-2 zitten, ook een straf te pakken. Er ontstond een dikke kluit, van spelers wel te verstaan, maar die loste zich op, figuurlijk gezien. 1-3 en 2-3, 3-4, 3-5, 4-5 en 4-6, om vervolgens tot 4-7 en 4-8 te komen. Einduitslag 4-9 voor de witte vlinders.
En daarmee was het toernooi afgelopen. Dat was maar goed ook, want er zijn weinig mensen met zoveel zitvlees, uren op het hout…… ik hoef niet in details te treden.
De prijsuitreiking volgde en om jullie helemaal bij te praten:
Nr. 1 – D; nr. 2 – E, nr. 3 – B, nr. 4 – A, nr. 5 – C
En wat hierna? Nu val ik in het grote zwarte gat, of is het wit……….
